Maandag 26 april 2010, een gemist gesprek op mijn telefoon. Hé, een vreemd nummer. Hilversum of zo. HILVERSUM? Het zal toch niet…….

Met een grijns op mijn gezicht teruggebeld en ja hoor: de redactie van ‘Gek op Wielen’ met de leuke mededeling dat ik bij de selectie zat om als één van de eerste Nederlanders in de nieuwe Honda CR-Z te mogen rijden. Ik……IK!!!! Aan het eind van de week zou ik horen of ik inderdaad mee mocht doen.

29 april, 16:37 uur….

Het verlossende telefoontje kwam uit Hilversum: ik zat bij de prijswinnaars!

Langzamerhand begon het tot me door te dringen dat ik op vrijdag 7 mei gewoon de sleutels zou krijgen van de allernieuwste hybride Honda voor een ritje. Enne…. O ja, er zouden ook tv-opnames gemaakt worden, oeps! Daar had ik in mijn enthousiasme even niet bij stil gestaan.

De officiële uitnodiging kwam al gauw via de mail en toen werd het echt aftellen…

Als prijswinnaar mocht je je auto afgeven bij de VIP parking op Schiphol, maar gezien de te verwachten drukte – het was immers de laatste dag van de vakantie – besloten om lekker relaxed met de trein te gaan. Dat was ook wel slim, want dan kon ik met de auto terug naar huis hahaha.

Om iets voor enen belde ik aan bij de Press Room op Schiphol, waar ik vriendelijk werd ontvangen door Jacqueline Smits van Honda Nederland. Mijn naam werd afgestreept op de lijst. Ik had al even gespiekt en zag gelukkig nog een vrouw op de lijst staan.

De regisseur kwam naar me toe en ik mocht even terug lopen, dan konden ze vast beginnen met draaien terwijl ik als eerste prijswinnaar binnen kwam. Ja, hallo, this is TV man!

Langzamerhand druppelden alle winnaars binnen, de een keek nog blijer dan de ander.

Kennisgemaakt met elkaar en toen moest ik nog een keer opdraven voor mijn 1e interviewtje. Nóg een keer door de deur en daar stond Bavo Galama me al op te wachten. Waar ik vandaan kwam, welke auto ik nu reed enzovoort; vragen naar de bekende weg haha.

Trouwens, wat een ontzettend leuke vent was die Bavo zeg!

Intussen had ik ook kennisgemaakt met Arine, de andere dame. Ze vertelde me dat zij een vriendin van de regisseur was en gevraagd was om deel te nemen aan het programma, zodat ik niet de enige vrouw in het gezelschap was. Nou, daar was ik wel blij mee want het klikte prima.

Daarna gingen we naar de Press Room voor de presentatie van de Honda CR-Z. Eerst werd nog verteld over het verloop van de middag, hoe alles in zijn werk ging met de opnames.

Daarna presenteerde het hoofd marketing van Honda Nederland, Leo Jegen, de CR-Z aan ons. Een gelikte powerpoint presentatie, zoals alle internationale journalisten de afgelopen week hebben gezien (tussen de 300 en 400 journalisten!!!). En dat in ons kleine Nederlandje, best stoer toch?

Natuurlijk kwam de onvermijdelijke vraag of er ook Honda-rijders aanwezig waren. Nou, zo te zien was het merendeel van de winnaars al besmet met wat wij noemen het ‘Honda-virus’.

We kregen uitleg over de hybride motor, het verbruik, de marketing, de doelgroep enzovoort. Er werd laten zien wat de route was en hoe laat we waar verwacht werden voor de high tea.

En daarna – oh, wat duurde dat lang – mochten we dan eindelijk de sleutels in ontvangst nemen!

Iedereen mocht zelf beslissen bij wie hij in de auto stapte, alleen wilden ze in mijn geval dat de andere dame en ik een auto zouden delen. Zodat wij de vrouwelijke kijk op de auto konden geven. Nou, dat vonden we prima.

Over de kleur waren we het snel eens en ik was de gelukkige die er het eerst in mocht rijden.

Nummer 9 was onze bolide en hij stond al te schitteren op de parkeerplaats. Een mooie donkergrijze sportcoupé met een agressief snuitje. De CR-Z die we mochten uitproberen was ook meteen de meest luxe uitvoering – ze weten wel wat ze weggeven! We kregen de GT uitvoering mee: lichte leren bekleding (met stoelverwarming!), een panoramadak, Xenon verlichting, cruise control, i-Pod aansluiting, navigatiesysteem en weet ik veel wat nog meer. Ja, hier konden wij ons wel mee vermaken hoor!

Arine en ik namen plaats: dat voelde goed! Even snel kijken waar alle knopjes voor dienden en toen stond de cameraploeg alweer voor onze neus voor een eerste reactie. Tja, wat kan je dan zeggen? Hij zat heerlijk en zeg nou zelf, dat dashboard. Het leek meer een cockpit.

Ik zei dan ook dat toen ik ging zitten het voelde als een Honda: die trek je gewoon aan!

De eerste auto’s reden weg, dus ik mocht ook eindelijk op de rode startknop drukken.

Nog eventjes onwennig, maar al snel voelde het heel vertrouwd.

We reden de A4 op en ik voelde al meteen: dit wordt héél leuk!

We hadden de grootste lol onder het rijden: het bekijks dat we onderweg hadden, het stukje techniek onder onze kont en natuurlijk: wie zet er nu twee vrouwen samen in een auto, die zelf de route in de gaten moesten houden?

De cameraploeg reed even naast ons – nee, we gaan niet zwaaien – en daarna mocht ik er voorbij.

De normale stand werd snel verruild door de sportstand…. Wauw en dan voel je de auto gaan!

Even uitproberen hoe ie aan het gas hangt en hoe het stuur reageert. Dit is pas beleving….

Ondertussen waren we de andere Honda’s kwijt. Aan het eind van de A44 zagen we er eentje en die reed ik maar achterna. Zij zullen de weg vast wel weten, hoopte ik.

Dankzij een rood stoplicht raakten we ook onze enige houvast kwijt en moesten we het zelf doen. Grote hilariteit natuurlijk, want op de vraag aan elkaar of we konden kaartlezen was het antwoord van allebei : ‘nee’.

Ok, ze hadden even snel gezegd wat de route was en er zat een navigatiesysteem in, maar toch?

Hoe we erin geslaagd zijn, ik weet het echt niet, maar het lukte ons toch om de goede weg te vinden. We hebben een leuke sightseeing langs bollenvelden gehad en de klok tikte maar verder. We werden namelijk tussen drie en half 4 in Vogelenzang verwacht voor de high tea. We kwamen keurig om half 4 aan bij ‘De Wachtkamer’, natuurlijk als laatsten. Maar toen bleek dat de cameraploeg er ook nog niet was. Gelukkig, het lag niet alleen aan ons. We mochten toch nog tot 4 uur blijven en konden dus nog even genieten van de lekkere high tea.

En natuurlijk werden er weer opnames gemaakt terwijl we mochten vertellen over onze ervaringen.

Tijdens de hightea raakte ik aan de praat met iemand van Honda Nederland. Hij vroeg hoe mijn proefrit was geweest en wat voor auto ik zelf reed. Vol trots vertelde ik over ons oude ‘gebakje’ van 14 jaar oud, met meer dan 280.000 kilometer op de teller en dat zonder problemen. Hij vond het ook netjes dat ik er ruim 1:15 mee kon rijden. Rond 4 uur mochten we eindelijk weer op weg. Intussen had Adriaan, de regisseur, een camera in onze auto gemonteerd. Wat was ik blij dat ik al gereden had!

We moesten achter de camera-auto blijven rijden zodat ons goed konden filmen. Het leek ons ook beter om niet vooraan te rijden, zodat we dit keer niet zouden verdwalen. Arine nam plaats achter het stuur en zat ook vanaf het eerste moment te genieten. We kletsten er vrolijk op los, er even niet aan denkend dat de camera aan het opnemen was. Met geluid dus….

Oei, wat hebben we allemaal gezegd?

Het teken kwam dat we de camera-auto in moesten halen en…. Toen reden we dus weer vooraan, zucht….

We gingen op weg richting Zandvoort, helaas mochten we niet het circuit op. Op de boulevard van Zandvoort mochten we even uit de auto en was het tijd voor een fotomoment. Gaaf gezicht, die Hondaatjes op een rij…….

Ik probeerde even uit of je achterin kon zitten. Mwoh, niet echt comfortabel.

De reis ging verder richting Schiphol. Op de een of andere manier lukt het ons weer om iedereen kwijt te raken, we maakten onze naam als ‘de vrouwen’ wel waar, dat moet gezegd worden.

Tegen vijven doemde Schiphol helaas op en kwam er een einde aan het rij-avontuur. Jammer genoeg moesten toen toch echt de sleutels ingeleverd worden en was het tijd voor de laatste interviews. Daarna werden we in de VIP-lounge verwacht voor een hapje en een drankje.

We kletsten nog wat na, de een nog enthousiaster dan de ander, allemaal glimmende oogjes.

Rond 6 uur was het feest dan echt voorbij en werden we door Leo bedankt voor onze komst. Natuurlijk kregen we nog een prachtige brochure mee, samen met een Honda thermosfles en een CR-Z paraplu.

Nog een keer verlangend kijkend naar de glimmende auto’s – die overigens vernietigd worden, zo zonde!!! – en dan op weg naar huis. Met een hele leuke ervaring rijker….

Gek op Wielen en Honda, heel erg bedankt voor deze unieke en onvergetelijke dag!