Curaçao: Holland in de tropen

Curaçao: een bestemming waar we normaal gesproken nooit naartoe zouden gaan. Maar omdat Marije, Hans’ dochter er stage zou lopen en in die tijd ook jarig was, leek het ons wel leuk om haar daar op haar verjaardag te gaan verrassen.

Op 31 maart stapten we op het vliegtuig. Een paar dagen ervoor hebben we nog met Marije op MSN gekletst en haar alvast een fijne verjaardag gewenst. Oh, wat zal ze opkijken!

Na een rustige vlucht met de KLM, met prima service aan boord, landden we op vliegveld Hato. Bij het openen van de deur kwam de warmte ons al tegemoet.

Na het lange wachten bij de douane (op de stempel in het paspoort) konden we dan eindelijk in het busje stappen wat ons naar ons hotel zou brengen: het Plaza Hotel (toen nog Van der Valk) in Willemstad.

Over het hotel hadden we eigenlijk onze twijfels: op internet de vele reacties gelezen, niet allemaal positief, maar uiteindelijk toch maar besloten om hierheen te gaan vanwege de prachtige ligging in het centrum van Willemstad. En we hebben er absoluut geen spijt van gehad! Een grappig weetje: dit hotel is het enige ter wereld wat verzekerd is tegen aanvaringen…….

We hadden gekozen voor een juniorsuite: een aparte slaapkamer met airco en een zitkamer met bankstel, balkon en – niet onbelangrijk – een koelkast. Nou, die kamer was echt geweldig! We zaten op de 9e verdieping, op een hoek. Onze slaapkamer keek uit op zee. De zitkamer keek uit op de ingang van de haven. Cruiseschepen die langs kwamen, kon je bijna aanraken.

Aan de buitenkant ziet het hotel er niet uit en kan een goede opknapbeurt gebruiken. De lounge en het restaurant zijn super en helemaal in koloniale sfeer. Je kunt er ook lekker buiten zitten eten.

Onze kamer zag er ook netjes uit, wel oud, maar alles was schoon. En we hadden een bed waar je met z’n zessen ruim in kon liggen!

De volgende dag was Marije jarig en gingen we haar verrassen. Ze zou ’s morgens bij haar moeder in het appartement taart gaan eten. Toen ze op het terras zat begonnen wij vanuit de struiken “er is er één jarig” te zingen. Ik heb nog nooit iemand zó verbaasd zien kijken…… Geweldig, de verrassing was echt geslaagd!

’s Middags zijn wij Willemstad gaan verkennen. Lopend door straatjes met heerlijk Hollandse namen als ‘Bloksteeg’ en ‘Heerenstraat’. Ons verbazend over dit tropische stukje Nederland.

Lekker met de pont naar Otrabanda, slenterend door de straatjes met heerlijke etensgeuren. En al die gekleurde gebouwen, prachtig!

Op een terrasje zitten, mensen kijken. Leuk om te zien hoe de vrouwen zich hier gedragen en geen last hebben van ‘een maatje meer’. Nee hoor, de strakke zuurstokroze legging wordt gewoon met trots gedragen. En de mannen vinden het allemaal prachtig, aan hun gefluit en “psst psst” te horen.

’s Avonds zijn we uit eten geweest met z’n allen. Marije had een restaurant uitgezocht waar je als jarige een gratis toetje kreeg. En natuurlijk moest er toen gezongen worden: het hele restaurant deed mee! Daarna hebben we bij ons hotel op het terras gezeten, achter een lekkere en grote cocktail. Er was een Caribische avond met een gezellig bandje. We hebben nog geregeld dat de band ‘Happy birthday too you’ (met een Carabisch tintje) voor Marije speelde, erg leuk.

Tegen middernacht ging de jarige weg, ze wilde nog stappen, en wij hebben ons balkon opgezocht en daar nog heerlijk zitten genieten van een borrel en het uitzicht.

De volgende dag hebben we een rondrit over het eiland gemaakt. We zijn naar het natuurpark ‘Shete Boka’ geweest waar we even gewandeld hebben. Toen we aan de ranger vroegen hoe lang het lopen was, keek hij ons aan of we niet goed bij ons hoofd waren. De route konden we ook met de auto doen hoor! Want lopen, dat doen de meeste mensen die hier komen niet. En inderdaad, toen we daar liepen, op weg naar Boka Pistol (een plek waar de zee meters hoog tegen de rotsen beukt) kwamen we alleen maar mensen in auto’s tegen, die van uitkijkpunt naar uitkijkpunt reden…..

Toen doorgereden naar de westpunt van Curaçao, waar we een paar mooie strandjes hebben bezocht: Playa Kalki en Grote Knip. We zijn nu eenmaal geen strandgangers, maar ik ben even in het water gaan staan om te voelen hoe warm het was. En ok, het ziet er wél prachtig uit hoor, een spierwit zandstrand met heldere turquoise zee.

Na een lekker koel drankje reden we terug richting Willemstad. We kwamen nog langs de Santa Martabaai en gingen toen verder naar de zoutpannen bij Jan Kok, waar een flamingokolonie zit.

Ook zijn we nog een dagje naar het Seaquarium geweest, een Dolfinarium in het klein. Je kunt hier de bewoners van de zee rond Curaçao bewonderen en voeren. Ook zijn er voedershows en shows met dolfijnen en 1 zeeleeuw – ja, echt waar, er was er maar één. Maar hij kon wel lekker zoenen! Al hou ik niet zo van mannen met snor…….

Het leukste van het Seaquarium is natuurlijk dat je hier met dolfijnen kunt zwemmen maar daar hangt wel een behoorlijk prijskaartje aan!

Omdat Marije dus stage liep op een school in Willemstad konden wij een paar uur met haar meelopen om te zien hoe het er aan toe gaat op school. Een hele leuke ervaring.

Marije studeerde aan de CALO in Zwolle en heeft natuurlijk al vaak stage gelopen, maar dit was een hele andere ervaring. Ze heeft zelf contact gezocht met deze school: het Dr. Albert Schweitzer College, een school voor VMBO en gaf samen met een studiegenootje les aan alle klassen. Een ervaring voor haar om nooit meer te vergeten!

Toen we ons in Curaçao gingen verdiepen, wat er te zien en doen is, hadden we één ding al gauw besloten: we gaan de Christoffelberg doen! Het is de hoogste berg van het eiland, 372 m: dat moet toch goed te doen zijn.

We hadden deze wandeling aan het eind van onze vakantie gepland; dan zouden we wel aan de warmte en de hoge luchtvochtigheid gewend zijn. ’s Morgens op tijd weg, het was ook nog een eindje rijden.

Eenmaal aangekomen in het Christoffelpark werd de lucht steeds grijzer. Tuurlijk, dat hebben wij weer: ga je een berg beklimmen waar je een mooi uitzicht kunt hebben, is het bewolkt!

Vol goede moed gingen we op weg. Een kaart heb je hier niet nodig: er gaat maar één pad naar boven. De top ziet er trouwens erg indrukwekkend uit….

We hadden al gelezen dat het laatste kwartier erg zwaar zou worden en dat je echt moet klauteren. Dus we zijn lekker rustig begonnen - iets wat ook wel moet in die hitte. Aan weerskanten van het pad stonden manshoge cactussen, dus we zorgden ervoor dat we midden op het pad bleven lopen.

Na een kleine drie kwartier begon het echt te stortregenen, niet leuk meer. De rotsen werden steeds natter en gladder. En dan heb je zoiets: wat doen we? Want je moet ook nog terug en dat is geen pretje op die glibberige rotsen.

Bij het begin van het klautergedeelte hakten we de knoop door: we gaan terug. Jammer dan.

We hebben er de terugweg veel langer over gedaan om naar beneden te glibberen en ik was dan ook blij dat we heelhuids – en zonder cactusstekels - over kwamen. Met een dubbel gevoel: als je aan iets begint wil je het ook afmaken…. Maar ja.

De laatste dag hebben we Marijes school nog bezocht. Zij en haar studiegenootje hadden een sportdag voor de hele school georganiseerd en dat moesten we natuurlijk zien.

Voor de leerlingen was het erg spannend; dit was in jaren niet meer gebeurd!

Het was erg leuk om te zien hoe de leerlingen reageerden op de twee juffen en hoe gemotiveerd ze waren. Op een gegeven moment wilden de leraren, die scheidsrechter waren bij het voetballen, pauze houden, maar de leerlingen wilden doorspelen!

Al met al hebben we een fantastische vakantie gehad! Het lekkere weertje, de vriendelijke mensen, de leuke winkeltjes en restaurantjes.

Het relaxte sfeertje wat op Curaçao hangt zorgt ook echt voor een vakantiegevoel. Vooral de avond op Kontiki Beach was leuk! Er was een strandfeest, met live muziek, brandende fakkels. Heerlijk eten in je eigen strandhutje.

En zo grappig: je bent in de tropen en kunt er gewoon Nederlands praten. En Nederlands eten kopen – ik zag zelfs Hollandse Nieuwe in de supermarkt!