Wandeling: van Pico Arieiro naar Pico Ruivo
Dit is een mooie wandeling door het berglandschap van Madeira. Steile rotswanden, diepe dalen, scherpe pieken en mooie vergezichten. Dat is wat wij ons voorstelden van deze wandeling.
We hebben deze tocht met Viva Travel gedaan.
AFSTAND : 8 kilometer, 4 uur
NIVEAU : gemiddeld (als het helder en dus zonnig is: middelzwaar)
Om 9 uur werden we opgehaald bij ons hotel. Het weerzien met de gids Dorinda was er een van veel gekus en geklets. We lopen al 3 jaar met Viva Travel en elke keer is Dorinda erbij. Een gezellige spontane meid die wel van een praatje houdt. En van bonbons... (we hebben haar voor haar verjaardag een doosje opgestuurd)
We hopen allemaal dat het helder blijft vandaag. Iedereen in het busje zegt betaald te hebben voor een wandeling met uitzicht ('de dure tour'). Later zal blijken dat we de goedkope tour zullen doen....
Hoe dichter we bij de Pico do Arieiro komen, hoe mistiger het wordt. Dat belooft niet veel goeds. Bij de ‘pousada’ aangekomen zien we nog net een glimp van het pad wat we straks zullen volgen. Langzaam maar zeker komen de wolken opzetten. Het is wel een machtig gezicht trouwens.
Ooit willen we hier de zonsopgang meemaken, dat moet schitterend zijn!
In de pousada besluiten we om de pijpen van de broek er maar aan te ritsen; het is behoorlijk koud buiten. De rugzakken gaan open en de jassen komen te voorschijn.
Dorinda vertelt wat onze route zal zijn vandaag en we kunnen vertrekken.
We beginnen vanaf de Pico do Arieiro, een berg van 1818 m. hoog. Het pad loopt over een smalle bergrug tussen twee ravijnen. Dit is alvast een voorproefje van de enorme kloven die nog komen langs dit pad dat de drie hoogste toppen van het eiland met elkaar verbindt.
Tussen de wolken door zien we flarden van de diepe dalen naast ons. Het heeft eigenlijk wel wat: het is een beetje spookachtig. Iedereen loopt te rillen, is dit nou zomer? Maar het uitzicht dat we af en toe hebben vergoedt alles.
Het begint meteen al goed: klimmen, dalen, klimmen, dalen.....
We lopen naar het eerste uitkijkpunt, de ‘Miradouro Ninho da Manta’ (buizerdsnest). Nou ja, daar was dus niet zoveel te zien…
Als we verder lopen besluiten Hans en ik al dat we deze tocht ooit nog een keer doen, in de hoop dat het dan wel helder is. Want ondanks dat we niet echt van het mooie uitzicht kunnen genieten, is datgene wat we kunnen zien beslist de moeite waard.
En nu het zo mistig is, is het lopen langs de ravijnen natuurlijk helemaal niet eng.
We gaan een hoek om en dan hebben we zicht! Hierna volgt een steile afdaling over een trap met ongelijke treden. Geen pretje voor mensen met korte benen zoals ik. Vooral niet met het diepe dal voor je waar je steeds naar wilt kijken terwijl je naar beneden loopt. Maar wat een prachtig uitzicht!!
We komen bij de eerste tunnel. Die loopt door de Pico do Gato. En nee, we kunnen de zaklampen wel in de rugzak laten. Het is immers maar een kort tunneltje...
Met natte voeten komen we de tunnel weer uit, dank je wel Dorinda! Zij is de enige met droge voeten en moet om ons lachen. Hierna komen er nog vier tunnels.
Af en toe hoor je het gemekker van geiten en hun bellen. Die beesten staan op de steilste stukken.
Na een tijdje komen we bij een eng stuk. Hier is pas een aardverschuiving geweest. Het pad is wel hersteld maar de 'beschermende' draad ligt nog doelloos op de grond. Even opletten waar je loopt dus! De tip: 'loop, sta stil, bekijk de omgeving, loop verder' knopen we in de oren.
Nu komt er een zwaar stuk: de beklimming naar ‘Casa de Abrigo do Pico Ruivo’.
Nou ben ik even blij dat het niet zonnig is. De klim zou dan nog zwaarder zijn, zo pal in de zon. Dorinda loopt vrolijk kletsend naast me en ik ben blij dat ze zoveel kletst, dat het niet opvalt dat ik niks terug zeg. Pffff…. Lopen en praten tegelijk is me nu iets teveel!
Na ongeveer 20 minuten zijn we boven. Hier gaan we lunchen. Er is hier een echte wc (doe mij de boom maar, deze is tenminste schoon) en je kunt in het hutje drinken krijgen.
Na een half uurtje gaan we verder, naar de Pico Ruivo. Dat is de hoogste berg op Madeira, 1861 m. hoog.
We komen bij de hut terug, dus we kunnen de rugzakken hier laten. Maar ach, dat kleine stukje doet het hem ook niet.
Vol goede moed beginnen we aan de beklimming. Eigenlijk tegen beter weten in, want het is nog steeds mistig. Maar ja, we hebben zo’n eind gelopen en nu willen we ook bovenop staan!
Eenmaal boven gekomen is het uitzicht niet meer dan wolken, overal wolken. Dorinda vertelt nog even vol humor dat het uitzicht hier echt fantastisch is. Je kunt bij helder weer zelfs São Lourenço zien liggen. Aan de hand van ons kompas zien we waar het ergens zou moeten liggen. Nou ja.....
We gaan weer afdalen. Het pad is geplaveid en ik vraag me af waarom ik m’n hoge hakken niet aan heb gedaan. Zo ruig en lastig als het pad naar de Ruivo is, zo makkelijk is het pad naar Achada do Teixeira . Het is alleen een beetje zwaar voor je knieën, omdat je constant afdaalt.
Bijna bij het eindpunt gekomen beginnen de wolken langzaam op te trekken. En ja hoor: we kunnen São Jorge zien liggen.
Gelukkig staat het busje al op ons te wachten. We stappen in en rijden terug naar Funchal. Hoe het weer daar was? Mooi en zonnig.....
We hebben na de tijd maar een paar ansichtkaarten gekocht. Zo konden we tenminste zien waar we langs zijn gelopen. Het is altijd een gok of je helder weer hebt op de Pico's. Maar als het helder is zie je dit dus:
