Wandeling: De drie dorpjes
Een wandeling in het - misschien wel mooiste – gebied de Alpujarras, gelegen aan de zuidkant van de Sierra Nevada. Geheel bergafwaarts loop je van dorp naar dorp. Een afdaling van 430 meter.
AFSTAND : 5 km, 2½ uur
NIVEAU : makkelijk
Vanuit Salobreña rijden we naar de Alpujarras. Het is een vrijdag in de vakantieperiode, dus de weg richting Granada is verdeeld in één strook voor verkeer naar Granada en twee stroken voor verkeer naar de kust. Op deze manier proberen ze de massa’s Spanjaarden die voor het weekend naar de kust komen, de ruimte te geven. En hoe vaak we deze weg ook al gereden hebben: het blijft hier mooi!
We gaan vandaag een korte wandeling maken, vanuit Capileira, via Bubión naar Pampaneira. Deze wandeling verbindt die drie karakteristieke Andalusische dorpjes. Ze liggen in het Poqueira-dal en de huizen in Moorse stijl zijn in lagen boven elkaar gebouwd. Ook zijn ze met elkaar verbonden door wandelgangen en acequias (smalle waterkanalen). Het hele dorp is witgekalkt, ook iets wat typerend is voor Andalusië.
Het dal wordt van water voorzien door het smeltwater van de Veleta en de Mulhacén.
We parkeren de auto in Pampaneira en wachten tot de bus naar Capileira komt, die maar twee keer op een dag rijdt. In een winkeltje vraag ik waar de bushalte is en hoe laat de bus komt. De bus stopt tegenover dat winkeltje – haltes kennen ze niet – en als het goed is komt hij om ongeveer 14.22 uur. Nou, dat wordt wel 15.00 uur, denk ik bij mezelf. Maar nee, EXACT om 14.22 uur komt de bus eraan……
In de bus zitten twee groepen mensen: de inwoners van deze mooie streek, die de wandelaars hoofdschuddend bekijken (“wandelen in deze hitte?”) en de wandelaars, die vol verbazing naar de herrie van de inwoners kijken (“het lijkt wel of er 100 man zit te kletsen”). Een gezellige mengelmoes van nationaliteiten. En natuurlijk heeft de chauffeur ook de radio nog aan, die zijn best doet om boven het geschreeuw uit te komen.
In Capileira stappen alle wandelaars uit, de uitrusting van elkaar wordt bekeken en gevraagd wat de eindbestemming is. We treffen een stel dat op stap is zonder goede kaart. Dom, want in deze streek verdwaal je makkelijk en als je eenmaal in de Poqueira-kloof aan het dwalen bent…. We groeten een paar vriendelijke oude mannetjes op een bankje in het dorp.
We lopen in het dorp omhoog, langs een soort ‘hangplek voor ouderen’. De oude mensen in het dorp kunnen hier op een provisorisch bankje uitrusten van de wandeling naar boven en kijken dan uit op Capileira. Hierna volgen we oud muilezelpad naar beneden. Het duurt niet lang of we zien de eerste huisjes van Bubión onder ons. Het lijken wel poppenhuizen en wat vooral opvalt is de grote kerk. Verder naar beneden zien we Pampaneira liggen.
Het loopt lekker naar beneden en we zeggen tegen elkaar dat we blij zijn dat we dit pad niet naar boven hoeven te lopen. Want dat zou zweten worden, zeg! Volgens onze wandelgids moeten we nu een pad nemen, langs grote eiken. Van een afstandje zien we al dat dat niet door zal gaan. Het pad is afgezet en er hangt een groot bord met de dreigende tekst PROHIBIDA LA ENTRADA (verboden toegang) en PROPIEDAD PRIVADA (privé-bezit). We waren zo dichtbij het volgende dorpje, maar helaas…. Dezelfde weg terug is de enige optie. Op dat moment geniet je niet meer van de mooie omgeving en baal je als een stekker dat je onverwachts moet klimmen. Nou ja, eenmaal weer in Capileira aangekomen – dezelfde mannetjes zaten nog op hetzelfde bankje en die zag je denken: “hé, die heb ik eerder gezien!” - besloten we om maar de gewone autoweg naar Bubión te volgen en dan de route weer op te pikken.
Bubión is een helderwit doolhof van straatjes. Overal hangen potten met planten en bloemen. Dwalend door de smalle, steile straatjes van Bubión zien we het punt waar we eigenlijk vandaan hadden moeten komen. We lopen in het dorp naar beneden, op zoek naar de 16e-eeuwse kerk en komen langs een lavadero (wasplaats).
Al gauw zien we de wegwijzer naar Pampaneira en glibberen we via het steile pad naar beneden, waar diverse stroompjes vanaf de helling op uitkomen. Als het wat vlakker wordt, zien we de doorgaande weg die als een slang omlaag kronkelt naar Pampaneira. Tussen de bomen door hebben we een mooi uitzicht op Pampaneira. Het pad blijft maar dalen, tussen de grillig gevormde bomen door.
We staan nu op een punt waar we echt een heel mooi uitzicht hebben op het hoger gelegen Bubión, met de Veleta en de Mulhacén op de achtergrond. Het bordje Pampaneira verschijnt en we lopen door de wel heel steile straatjes naar beneden, naar het centrum van het dorp. Pampaneira heeft in 1996 en 1997 de titel gewonnen voor het ‘fraaist verzorgde dorp van Spanje’ en ook nu is het er nog erg netjes en ziet er gezellig uit.
Er lopen diverse acequias door de toch al smalle straatjes, dus je loopt soms van de ene stoep naar de andere stoep te springen om maar droge voeten te houden. We wandelen nog even door het prachtige - maar wel toeristisch - dorpje en zoeken dan de auto weer op. Het is nog een eindje rijden, terug naar Casa Peggy.
