Marcos Y Cordero
Deze wandeling hadden we tijdens een eerdere vakantie in de winter al willen doen, maar 's winters gaat deze tocht niet door (te gevaarlijk door de gladde rotsen). Nu dus een nieuwe kans.
Deze wandeling, in het noordoosten van La Palma, gaat naar - en door - 2 watervallen, waar deze tocht ook naar genoemd is: Marcos en Cordero. Deze bronnen voorzien de oostkant van La Palma van water.
AFSTAND : 6 kilometer, 3 uur
NIVEAU : gemakkelijk
Ondanks dat deze wandeling een rondwandeling is, besluiten we om deze met gids te doen. Om bij het beginpunt te komen heb je absoluut een jeep nodig en heel veel stuurmanskunst. Dat laten we graag aan een lokale chauffeur over.
Om half 9 worden we opgehaald voor een hele lange busrit. We zitten namelijk in het zuidwesten van La Palma en de wandeling is in het noordoosten. In de bus horen we dat wij in El Paso over zullen stappen op kleine busjes. De grote touringcar kan niet bij het beginpunt van de wandeling komen. Nou, we zullen het wel zien. Eigenlijk is het idioot : we hebben meer dan 6 uur in de bus gezeten voor een wandeling van iets meer dan 3 uur.....
Ook dit keer zien we weer een groot gedeelte van La Palma, nu gelukkig een andere kant. Veel van de omgeving zien we niet, want het is erg bewolkt. Onze gids, Cornel, zegt dat de wolken laag hangen en dat wij waarschijnlijk straks boven de wolken zitten.
In het noordoosten aangekomen is het afgelopen met de asfaltwegen. Onze chauffeur draait een pad op, net breed genoeg voor zijn busje. De takken krassen aan weerskanten tegen de ruiten aan. En oh, wat ben ik blij dat ik niet teveel heb gegeten met het ontbijt. Het pad zit vol kuilen en hobbels, waar de chauffeur niet echt langzaam overheen rijdt. Gelukkig zitten we met drie man strak naast elkaar, dus verschuiven lukt niet. Zo worden we drie kwartier door elkaar geschud.
Eindelijk zijn we bij Casa del Monte, waar de wandeling zal beginnen. We zien dat het een populaire wandeling is: dat wordt file lopen.
De helmpjes en zaklampen worden uitgedeeld en de pret kan beginnen.
Deze tocht gaat door 13 tunnels, waarvan een paar heel smal en erg laag zijn. Niks voor mensen met claustrofobie dus. Het schoolreisje kan beginnen: we zijn bij de eerste tunnel. Cornel zegt dat er plassen water in de tunnel liggen en dat het geen zin heeft om over de plassen heen te springen. We krijgen toch wel natte voeten in de laatste tunnel.
Dat zorgt voor een hoop gegiechel in de groep: heeft iedereen regenjassen bij zich? Iemand mompelt dat het vast wel mee zal vallen en dat we die niet nodig zullen hebben. Nou, ik was blij dat ik er eentje in mijn rugzak had zitten.
In alle tunnels ligt naast het voetpad een waterkanaal. Je moet dus uitkijken waar je loopt.
De tunnels worden steeds lager en smaller. En nou heb ik eens een keertje geluk met mijn lengte (1.57), want ik kan in de meeste tunnels gewoon rechtop lopen.
Af en toe hoor je het zachte gebonk van de helmen tegen de tunnelwand. Dan weer gelach als iemand in een plas water stapt.
We kunnen de waterval waar we doorheen moeten al zien: Fuentes Marcos.
Gelukkig zijn we lekker vroeg, zodat we nog geen mensen van de andere kant tegenkomen. Dat wordt op sommige plaatsen erg lastig om elkaar te passeren. De ene groep zal dan toch op de rand van het waterkanaal moeten klimmen.
En eindelijk zijn we er dan: de tunnel waar je het voor doet. Cornel zegt dat we beter de regenjassen aan kunnen doen. En let op je camera! De rugzakken kunnen we beter op onze buik doen, want de tunnel is op sommige plaatsen zo laag dat je vast kunt komen te zitten.
Hij vertelt een beetje wat ons te wachten staat: er valt een waterval over het pad en er spuit een straal water uit de wand, op enkelhoogte. Hij raadt ook af om dan maar te proberen om erover heen te springen: het plafond gaat daar omlaag, dus dan stoot je je hoofd. Iedereen loopt een beetje lacherig de tunnel in. Je weet dat je nat gaat worden, maar niet wanneer. En hoe nat. En je ziet niet veel met je ene zaklampje. Spannend. Heel voorzichtig schuifelen we verder. Want het is natuurlijk best glibberig op die natte rotsen. Als er al iemand begint te gillen dat ze nat wordt, zegt Cornel dat dat maar een drupje is. De echte waterval moet nog komen.
En ja hoor, de eersten van de groep lopen er al doorheen. Gelach en geschreeuw.
De straal water die uit de rots spuit zorgt voor natte benen. Gatver. Het gebulder van de waterval komt steeds dichterbij. Nog even en we krijgen een gratis douche.
Eenmaal door de waterval heen, zien we het daglicht weer. Iedereen staat een beetje te lachen en elkaar te bekijken: want wie is het natste? De regenjassen gaan uit en we beginnen meteen aan een beklimming van 50 meter in de felle zon. Wel lekker, want nu droog je meteen weer op. Het trappetje is spekglad door het waterkanaal wat er naast loopt. Even oppassen dus, want als je hier valt ben je niet gelukkig.
We lopen door tot de 2e waterval waar deze tocht naar genoemd is: Fuentes Cordero. Hier stoppen we voor de lunch.
Na een kwartiertje besluiten Hans en ik om alvast terug te lopen. Lekker in eigen tempo en geen file lopen. Twee anderen lopen ook mee.
Alhoewel dit een rondwandeling is, oogt alles anders. Je loopt nu ook andersom door de tunnels en dat is heel apart.
Zijn we net opgedroogd, moeten we weer door de waterval. Deze keer worden we niet zo nat; je leert snel.
Het wordt steeds drukker op deze route. We komen veel mensen tegen, op slippertjes zonder zaklamp of regenjas. Tja....
We genieten nog even van de rust en de mooie omgeving en dan zien we de minibusjes al staan. Gelukkig kunnen we al meteen vertrekken om bij een cafeetje te wachten op de rest van de groep. Onder het genot van een drankje kletsen we nog wat na.
Een leuke ervaring rijker, stappen we later in de bus voor de lange rit naar huis.
